Ο Γιώργος Παναγιωτίδης ανήκει στους εκπροσώπους της αμήχανης ποιητικής γενιάς του \'90. Στα βιβλία Ρύνια (α\' έκδοση 1985 - β\' έκδοση 2002), Τα όντα εκεί (α\' έκδοση 1995), Ονόματα μόνο (α\' έκδοση 1995) και Δι\' οδών (α\' έκδοση 2002), το κείμενο είναι εκείνο που αναδεικνύεται ως φορέας μιας ιδιότυπης ποιητικής νοημοσύνης με ποικίλα χαρακτηριστικά.

Η συμπαγής και ενιαία φόρμα του μικρού πεζού με τη λογική και τα θραύσματα του πεζού ποιήματος, ο ειρμός με την κομψή συστολή και διαστολή, ο υπαρξιακός και ασθματικός μετεωρισμός, η στοχαστική αύρα που περιδινείται γύρω από την ποιητική ιδέα, αλλά και η σκηνική ατμόσφαιρα που δηλώνεται ρητώς από την εικονοποιία του λόγου αποτελούν σημαντικά στοιχεία της γραφής του.

Πατώντας στέρεα σε μιαν ιδιότυπη νεωτερικότητα καθώς και στην χαοτική και πολυγλωσσική δομή του σύγχρονου κόσμου και της λειτουργίας του, δημιούργησε λογοτεχνία με προσωπικό στίγμα και μυθολογία δείχνοντας και με αυτό τον τρόπο τις ανανεωτικές τάσεις που έχει ανάγκη ο νεοελληνικός μας μύθος και λόγος.

(απόσπασμα από το Επίμετρο του Ζαχαρία Κατσάκου)